Η Εκκλήσια του Γκοντρικς Χολοου

Λοιπον.μιλάμε για το μέρος που διαδραματίστηκε η ''συναντηση '' του Χαρι με τους πεθαμενους γονεις του -ζωη σε εμας
Εκει εκλαψε ο Χαρι...εδώ μπορειτε εσείς να ποσταρετε την δική σας προσωπική συγκινηση ...
The Stage is Your's.....

Θα πρεπει να ηταν πολύ συγκινητικο και δικαιως εβαλε τα κλαμματα.
Και το σπαστικο ειναι να εχεις και την φιλη σου και σου λεει
"Χαρι, χαρι! Εδω, τους βρηκα. Αχ, οχι νομιζα οτι ελεγε Ποτερ"
"Χαρι, εδω εδω! Αχ, συγγνωμη, λαθος"
"Χαρι, εδω δεν λεει Αμποτ? Λες να εχει καποια σχεση με την Χανα?"
"Χαρι, δες εδω. Πεβερελ δεν γραφει; εχει και αυτο το σημα παλι!"

Ουφ, αμαν

^μπορεις να ποστάρεις μια συγκινιτικη περιπέτεια που έχεις βιώσει κιολας
αυτό είναι το θέμα μου
οχι να σχολιάσεις τα γεγονότα σαραντη

Α, ναι? Συγγνωμη, εχεις δικιο, δεν το καταλαβα στη αρχη. Ωχ, τη ντροπη μου εκανε παρατηρηση ο Αντρεας

Λοιπον,η δικη συγκηνιτικη στιγμη ηταν οταν τελειωσα το δημοτικο και περασα ενα πολύ συγκηνιτικο και αξεχαστο απογευμα με τους συμμαθητες μου. Πρωτα καναμε τη γιορτη, το χορευτικο με "Τα χερια ψηλα", μετα συνεχιστήκε η εκδηλωση και έπειτα διασκεδάσαμε στο γηπεδο μπάσκετ κοντα στο σχολειο.
Ακομα και τωρα το βλεμμα μου καρφωνεται στο κενο οταν ακουω τα "Χερια ψηλα" και θυμάμαι όλες εκεινες τις υπέροχες στιγμες που έζησα με τους φιλους μου, ολες τις περιπέτειές μας, και μια συγκεκριμενη συμμαθητριά μου η οποία αποτέλεσε τη μιση ζωη μου στον χωρο του σχολείου. Χωρις αυτην τα χρονια μου στο δημοτικο θα ηταν πιο ανειαρα

εγω συγκινηθηκα πολυ οταν πεθανε η αδερφη της γιαγιας μου...εχω συγκινηθει κι αλλες φορες βεβαια,αλλα δεν τις θυμαμαι

Εδω εκλαιγα εγω σε αυτη τη σκηνη δεν θα εκλαιγε ο Χαρι που ηταν και οι γονεις του??

Ολο αυτο το μακριναρι που ειπε ο Σαραντης ισχυει και απο μενα καθως και ολες οι τελευταιες μερες απο κατασκηνωση.

Ε, πες και εσυ κατι για εκεινη την αξεχαστη μερα....

θυμηθηκα αλλη μια φορα που συγκινηθηκα...στην γιορτη στο τελος της εκτης δημοτικου...τραγουδουσαμε και αποχαιρετισαμε ο ενας τον αλλο,γιατι στην περιοχη μας χωριζομαστε σε 2 σχολεια...επειδη το ενα απο τα δυο ειναι ετοιμο να κλεισει,θελουν να αυξησουν τους μαθητες κι ετσι οι περισσοτεροι παμε εκει...τεσπα,ηταν μια απο τις πιο συγκινητικες στιγμες της ζωης μου...

εγώ συγκινηθηκα οταν πηγα στην κηδεία του θείου της μανας μου
συνειδητοποιησα πως ηταν νεκρός
πτιν νομιζα πως απλως ηταν καινουριος ιερεας

Εμένα η πιο συγκινητική στιγμή μου ήταν όταν τα έφτιαξ με το αγόρι μου

και επίσεις... όταν είχα τα γενεθλεια μου, και όλοι μου οι συμαθητές απο το παλιό μου σχολείο με πήραν τηλέφωνο και όλοι μαζί μου είπαν το happy birthday και μου ευχήθικαν εκείνην την στιγμή πραγματικά έκλαψα

αυτή η στιγμή με τον Harry είναι πραγματικά συγκινητική...πόσο μάλλον για τον ίδιο

μμ θυμάμαι μία όταν έφυγε μονίμως η θεία μου και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα...

α και όταν τελειώσαμε το δημοτικό...είχαμε μία πολύ καλή κυρία και δεν θέλαμε να την αποχαιρετίσουμε....

Δικαια εκλαψε..ηταν μια πολύ συγκηνιτικη στιγμη!

οταν ειδα πυροβολολισμο

πολυ σιγκηνιτικη σκηνηη...
εμμμ...λογικο...δηλαδη εσεις τι θα κανατε αν βλεπατε τον ταφο τον γονιων σαςς??
εμενα παντως με τρομαξε η φαση με την γρια(ματιλντα) !!

συγκινήθηκα πάρα πολύ...