Τ ο πάραθυρο της Ανατολής

Μια ιστορία ,η οποία είναι δική μου και κυκλοφορεί σε blog ...
Μέρος 1ο

Ήταν απόγευμα και εγώ ήμουν καθισμένη ,όπως συνηθως ,θαυμάζοντας έξω. ο ήλιος εδυε και άφηνε απαλές μωβ και πορτοκαλιές
ανταύγες στον γαλανό ουρανό.Τι ωραία ήταν η θέα απ'το μπαλκόνι του
δωματίου μου.Από εκεί έβλεπα πράγματα που με διασκέδαζα,μου με έκαναν να
ξεχαστώ.Ήθελα να μείνω εκεί για πάντα.Πήρα μια βαθιά ανάσα και έκλεισα τα μάτια
μου.Ξαφνικά ,το τηλέφωνο άρχισε να δονείται πάνω στο κρεβάτι με τον αγαπημένο
μου ήχο και η οθόνη φωτίστηκε ,Πλησίασα το κρεβάτι και το κοίταξα.Η Pan .

''Παρακαλώ;''

''Μαράκι
που είσαι;Θα έρθεις εδώ;Είναι ο Μηχάλης και ο Αντρέας μαζί μου. Σε περιμένουμε . Βιάσου.''ακούστηκε
ανυπόμονη η φωνή ης.

Γελάκια
ακούστηκαν από πίσω.Να πάρει το είχα ξεχάσει τελείως . με είχε προσκαλέσει να
δούμε ταινίες όλοι μαζί στο σπίτι της σήμερα.

''Ναι
,ετοιμάζομαι.Σε 15' θα είμαι εκεί΄''Το έκλεισα βιαστηκά και έτρεξα στο
μπάνιο.Ανακάτεψα τα σγουρά μαλλιά μου ,έβαλα μια κόκκινη μπλούζα ,ένα τζιν ,τα
μπλε σταράκια μου ,έχωσα μέσα σε μια τσάντα το κινητό μου και το
πορτοφάλι καθώς κατέβαινα στην κουζίνα.

''Μαμά,θα
πάω στην Pan ,καλά;''

''Ναι,μικρή.''

'Πριν γυρήσω θα σου τηλεφωνήσω.''

Πριν
φύγω κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη.Οι καστανές μου μπούκλες
έπεφταν στην πλάτη μου σκεπάζοντας το λαιμό και τους ώμους μου.Έβαλα
λίγο lipgloss ,άνοιξα την πόρτα
και έφυγα.Τι όμορφη καλοκαιριάτικη νύχτα.Το τραγούδι των τζιτζικιών ,και
το
απαλό θρόισμα των φύλλων ήταν το μόνο πράγμα που ακούγονταν.Ένα
απαλό,ζεστό
,καλοκαιρινό αεράκι φύσηξε και ζέστανε το πρόσωπο μου.Χαμογέλασα και
ξεκίνησα κεφάτη.

Χτύπησα την πόρτα και ίσιωσα
το φόρεμα μου. Η μητέρα της μου άνοιξε,με κοίταξε περιφρονητικά,έκανε
ένα βήμα πίσω κι αναστέναξε.Πέρασα και κατευθήνθηκα προς το
γκαράζ.Πίστευε πως δεν ήμουν καλή επιροή ούτε για την κόρη της ,ούτε για
τον γιο της.όπως άλλωστε κι ο πατέρας και η μεγαλύτερη αδερφή του Κώστα
κα της Pan ,η Εύα.Δεν με συμπαθούσαν καθόλου.ΑΠ'την έκτη δημοτικού που
άρχισα να κάνω παρέα με την Pan ,η μητέρας της προσπαθούσε να με
αποθύσει απ'την κόρη της.Ήξερα τον λόγο.Είχα πει στην Pan πως όταν ήμουν
συναισθηματικά φορτομένη μαι βραδιά ,χάραξ τα χέρια μου.Με θεωρούσαν
ψυχοπαθή ,αλλά την Pan δεν την πείραζε.Έτσι κι αλλιώς μόνο μαι φορά το
είχα κάνει.όταν παραλίγο να πεθάνει η μητέρα μου.Έσβησα απ'το μυαλό
αυτές τις σκέψεις και προχώρησα στις σκάες .Χτύπησα την πόρτα
.Ακούγονταν μουσική από μέσα και ομιλίες.Μέτα από λίγο η μουσική
χαλήλωσε κι άκουσα την φωνή της εκνευρισμένη.

''Φύγε!''

''Η Μαρία είμαι'' είπα καταλαβαίνοντας πως νόμιζε πως ήμουν η Εύα .

Απότομα η μουσική έκλεισα
,βήματα ακούστηκαν και μετά απόλυτη σιωπή. Περίμενα για μερικά λεπτά
,τα οποία μου φάνηκαν σαν ένας αιώνας.Η πόρτα ξεκλείδωσε .Έκανα τρία
βήματα προς τα μέσα και μετά ξαναέκλεισα την πόρτα.Υπήρχε σκοτάδι και
ησυχία.

''Παιδιά;''είπα απορημένη.Μήπως μου έκαναν καμιά φάρσα;

Ξαφνικά τα φώτα άναψαν ,και ακούστηκε ένας εκοφατικός ήχος.

''Χαρούμε γενέθλια''Άκουσα και τους τρεις τους να φωνάζουν.

ηπεροχο!!